Een persoonlijke inkijk in hoe ik mijn derde zwangerschap ervaar. Geen tips of advies deze keer. Gewoon mijn eerlijke eigen beleving.
Toegegeven, ik ben een geluksvogel. Tijdens mijn drie zwangerschappen ben ik zo goed als niet ziek geweest. Uiteraard zijn er de misselijkheid, vermoeidheid en tijdens het derde trimester fysieke ongemakken, maar daar hoor je me niet over klagen. Ik besef immers maar al te goed hoe gezegend ik ben met mijn vlotte zwangerschappen en mirakeltjes.
Het is voor mij dan ook telkens een periode van zoveel mogelijk bewust genieten en stilstaan. Al moet ik toegeven dat dat bij een derde zwangerschap net iets minder evident is dan bij een eerste. De zorg voor de jongens komt er immers bovenop en dat zorgt voor extra vermoeidheid, maar ook net voor een extra dimensie. Het is nu niet enkel de beleving van mezelf en mijn partner, maar ook die van onze zonen. Observeren hoe zij naar de komst van hun nieuwe zusje/broertje toeleven is een voorrecht. En dat schommelt van een overdaad aan enthousiasme naar een groeiende vraag naar aandacht en affectie. Eén ding staat alvast vast, ze gaan dat fantastisch doen als grote broers.
Op dit moment ben ik 38 weken zwanger. En het voelt een beetje dubbel. Hoe enorm ik ook uitkijk naar de komst van ons derde wondertje, helemaal klaar met “zwanger zijn” ben ik nog niet. De bewegingen in m’n buik, weten dat ik nooit alleen ben, de ultieme zorg dragen voor… daar geniet ik zo intens van. Heel binnenkort moet ik ons baby’tje delen met de wereld. Dan treedt m’n hart effectief buiten m’n lichaam. Begint het loslaten. En daar voel ik me op dit moment nog niet helemaal klaar voor. Langs de andere kant ben ik uiteraard ook benieuwd om ons kleine mensje te ontmoeten, vast te houden, te overladen met kusjes én voor te stellen aan haar/zijn broertjes.
Tijdens mijn tweede zwangerschap was ik bezorgd dat ik geen tweede keer zo intens kon “houden van”. Met mijn eerste bevalling zat ik immers instant op die roze wolk. Een overdaad aan nooit eerder gevoelde liefde overviel me. Hoe gek het misschien ook klinkt, het voelde ietwat “dierlijk”. De liefde, het beschermende, het zorgende voelde zo instinctief en tegelijk ook alles overheersend. Ik herinner me nog goed dat de vroedvrouwen zeiden dat ik een natuurtalent was. En voor iemand die nog nooit ergens in uitblonk, kon ik me geen beter talent wensen. Die intensiteit van de eerste beleving deed me dan ook twijfelen of ik hetzelfde nogmaals zou kunnen / mogen ervaren. Was mijn hart wel groot genoeg om dezelfde liefde voor een tweede wezentje te voelen? En ja, uiteraard! Het is alsof je hart zich vermenigvuldigt. Al voelt het ietwat vertrouwder, de liefde blijft even intens. En dat is denk ik ook nodig om nadien de energie te vinden om zo goed mogelijk voor die wondertjes te zorgen. Want ze komen zonder gebruiksaanwijzing. Het is een ontdekken, elkaar leren kennen en aanvoelen.
Deze keer voel ik me bewuster, zekerder. Ook wel vermoeider 🙂 Ik besef ten volle dat het een voorrecht is om zwanger te zijn, een wondertje op de wereld te zetten, die intense liefde te mogen ervaren. Me optimaal vrouw voelen en de daarbij horende kracht omarmen.
Nogmaals, ik besef dat ik een geluksvogel ben en dat iedereen zijn eigen beleving ervaart. Er is ook absoluut geen goed of fout. En ik heb geen nood aan advies wanneer het aankomt op “mama zijn”. Ik doe gewoon m’n eigen ding, met vallen en opstaan en bovenal extreem veel liefde. En op het einde van de rit kan ik alleen maar hopen dat dat voldoende zal zijn.
Als ik tenslotte dan toch één advies mag geven: wees niet te streng voor jezelf, wat je met liefde doet, doe je goed.
Liefs,
Marijke
